موکب بلوکیها

سلامی بعد از مدت ها..+باز هم این جمله ی کلیشه ای من !

احتمالا موقع نوشتن فراموش کنم ادامه مطلب بذارم پس همینجا شما رو ارجاع میدم به ادامه مطلب

چه چیزی من رو کشونده بیام اینجا بنویسم؟ نمیدونم..

حوصله ادبی نوشتن هم ندارم

صد بار نوشتم و پاک کردم چون جمله ها باب میلم نبودن

و تو چه میدانی که سخت ترین کار نوشتن همینجاست که کلمه ها ظرفیت انتقال درست احساسات رو نداشته باشن

درک کامل که پیش کش!

با دوستان حرف میزدیم..حرف از نیازها، دغدغه ها، اهداف و..ولی وقتی من صحبت میکردم حس میکردم موجود عجیبی از نظر اونها روبروشون نشسته

جملات کلیشه ای مثل نظر دیگران مهم نیست و فلان رو بندازیم دور..

قطعا همه ی ادما تو زندگیشون یه عده ای هستن که نظر یه سری از آدم های خاص براشون مهمه

و اتفاقا اون آدم های خاص برای اون فرد اونقدری ارزشمند هستن که جای بقیه رو بگیرن و  راستش اکثرا هم اون آدم های خاص رو طبق علاقه مندیا و حداکثر اشتراکاتشون انتخاب میکنن و باهاشون راحت تر از هر کسی هستن.

پس مسلما بر خلاف بقیه، نظرات اونا روشون تاثیر گذاره هر چند کامل نه!

خب بله، من هر چقدر هم قوی باشم روی من تاثیر گذاشت بالاخره..و برای چند دقیقه هم که شده به فکر فرو رفتم و گفتم نکنه من زیادی دارم آرمانی و توهمی فکر میکنم و واقعیت زندگی نمیتونه اون هدف رو برام به ارمغان بیاره؟ و شدنی نیست و من به مسیر اشتباهی فکر میکردم؟

نمیدونم جوابش چیه..اما گاهی اوقات زیادی متفاوت بودن، ترسناکه..

میترسی..

کاش ولی این چیزا باعث نشه که یه قسمتایی برای اونا همیشه مسکوت بمونه از طرف من..

من خودم آدم درونگراییم و حتی با صمیمی ترین هام، خیلی به زور یه کوچولو از در دلمو باز میکنم

واسه گفتنش صد بار استخاره میگیرم..

خدایا اگر من در توهمم، با نورت جلو چشممو روشن کن نزنم جاده خاکی..