قرار بود امروز، خانوادگی بریم سینما، دیدنِ انیمیشن پسر دلفینی که تازه تو شهر ما پخش شده.
خیلی سرم درد میکرد و خسته بودم.اولش با خودم گفتم نرم.بقیه میرن منم میخوابم.نیازیم به رفتن من نیست.
اما بعدش تصمیم گرفتم به خاطر محمدحسن و فاطمه سادات برم که از شب قبل ذوق داشتن که فردا با هم میریم سینما.
رفتم چون ما یه خانواده ایم :) چون اگر نمیرفتم، احساس میکردم که به علاقه و خوشحالیِ خواهر برادر کوچولوم دهن کجی و بی اعتنایی میکنم.
چون میخواستم یاد نگیرن که یکم بزرگ تر شدن، به خاطر منافع خودشون، همه جا از خانواده جدا باشن، باهاشون اینور اونور نرن و از همراهیِ خانواده کسل بشن.که شیرینیِ اینکه گاهی اوقات اعضای خانواده، به خاطر لذت بردن بقیه ی اعضا، از منافع فردی خودشون کوتاه میان رو بچشن و یاد بگیرن!
همونطور که خودم عاشقِ رویدادهای خانوادگیمونم :)
+انیمیشن پسر دلفینی هم در مجموع، از حیث فنی و داستانی خیلی خوب بود.از اونجایی که خودم در گذشته ی نه چندان دور، انیمیشن باز بودم، خیلی زود باهاش حس خوبی گرفتم و همینطور احساس غرور از اینکه یه انیمیشن ایرانی در درجه ی بالای کیفیت دیدم که فرق چندانی با بهترین آثار خارجیش نداشت!
فقط یه چیزایی مثل زیاد بودن آهنگ و یکی دو مورد کوچیک مغایر با فرهنگ ما توش بود که خب! شاید بیشتر برای خانواده های مذهبی مثل ما دغدغه باشه، ولی به هرحال، تولید چنین اثری که تقریبا در خودِ ایران بی رقیبه، واقعا دست مریزاد داره و یه سری ایراد ها یا ضعف ها هم بالاخره طبیعیه!
- پنجشنبه ۲۲ تیر ۰۲ , ۰۱:۵۰
